De lente is begonnen. Ik zie de bloemknoppen verschijnen. Een nieuw begin is in de lucht. Nieuw leven ontluikt. Dit nieuwe leven wordt in vele levensbeschouwingen gevierd en gemarkeerd.
Ostara, een vruchtbaarheidsfeest, is hiervan een voorbeeld. De paaseieren en paasvuren zijn elementen uit deze traditie van ver voor het christendom. In het christendom is het feest van leven verbeeld in Pasen. Een verhaal over dood en opstanding. Een verhaal van hoop en leven.
In deze tijd van Corona snakken we misschien wel naar een verhaal over hoop en leven. De dialoog verhardt in discussie en geweld. Er ontstaan extremen. We lijken alleen nog ons eigen gelijk te zien.
Hebben we nog oog voor de ander? Waar leidt deze tijd toe? Hebben we als samenleving nog een gezamenlijk doel voor ogen of slaan we genadeloos en onvruchtbaar de plank mis door plat gekibbel?
De week voor Pasen lijkt mij een mooi moment van bezinning. Of dat per se aan de hand van de verhalen uit de bijbel zou moeten, is een goede vraag. Ik neem je deze week graag mee op weg van Kibbelveen naar Vredenheim. Een route in Drenthe langs oude hunebedden en volksverhalen.
Hunebedden en volksverhalen in dialoog met het christendom.
Zou het lukken om de dialoog te starten? Wat zal het ons brengen? Op hoop van zegen? Ik wil weg uit Kibbelveen op weg naar Vredenheim. Weg uit de verharding op weg naar een nieuw begin.
